Soms is leven als reizen door een moeras. Je blijft lopen omdat je bang bent dat je zult wegzakken wanneer je stil blijft staan. Om verder te kunnen gaan trek je jezelf op aan doelen die je stelt. Om je te bevrijden van de zuigende kracht van het water leid je jezelf af met gevoelens waarvoor je een rugzak met emotionele prikkels bij je draagt. Een enkele keer kom je toch tot stilstand. Word je meegezogen in het zwarte water van ziekte en tegenslag. Beland je in een koortsige draaikolk van malende gedachten. Het oog van de draaikolk, daar waar het lijden begint en eindigt, lijkt onbereikbaar voor je.