De kracht waarmee ik me tot nu toe een weg heb gebaand in het leven vloeit als een smeltende gletsjer langzaam weg. Het laat me achter met het gevoel alsof ik over morene loop, het mengsel van leem en keien dat overblijft nadat de gletsjer is gesmolten. Wat doe ik? Blijf ik stilstaan op de morene van mijn leven hopende dat ik zal oplossen in het niets of ga ik verder? Ik twijfel. Verdergaan betekent het risico accepteren dat ik in een kansloze val beland. Durf ik dit waagstuk aan? Durf ik verder te gaan met het risico alles los te moeten laten wanneer ik uitglijd, wanneer er geen weg terug is alleen een vrije val voorwaarts?

Zie ook: stroom van ellende