Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan: Je moet naar je gevoel luisteren. Je gevoel is de ene keer concreet zoals de onrust in je buik en een andere keer abstract ‘het gevoel dat iets niet goed zit’. Neem de discussie over het omzetten van de monetaire Europese Unie in een politieke Europese Unie. Concreet voel ik me soms fysiek geïrriteerd wanneer ik met deze discussie word geconfronteerd. Ik wil dan niets met het onderwerp te maken hebben. Wanneer ik het spoor van mijn irritatie volg dan ontdek ik een meer abstracte weerstand. Ik heb iets tegen Europese instituten. Tegen de schijnbaar onstuitbare groei van bureaucratie en ondemocratische machtsblokken. Ik concentreer me op deze weerstand en besef dat het in de aard der dingen zit dat groei wordt gevolgd door krimp. Sommige van deze cyclussen overstijgen mijn persoonlijk leven. Mijn irritatie en weerstand vervagen in het licht van dit bewustzijn. De neiging om me aan de discussie te onttrekken lost op.

Zie ook: een goed gevoel