Er lijkt wereldwijd een opleving van naastenliefde plaats te vinden. Massaal steunen we de zorgsector die zich inzet voor de zieke en kwetsbare mens. Dit roept de volgende vragen bij me op. Laten we ons leiden door naastenliefde of door de christelijke opvatting dat de mens, zelfs wanneer hij terminaal ziek is, de beker met lijden tot de laatste druppel moet leegdrinken? Of heeft onze steun niets met naastenliefde of religie te maken en laten we ons leiden door een ontkenning van de dood en door het idee dat we de dood te slim af kunnen zijn? Of zijn we misschien bang zelf slachtoffer van het virus te worden en dekken we onszelf al vast in voor de zorg die we in dat geval nodig denken te hebben?

Zie ook:
het nieuwe collectivisme
Etty Hillesum