Ik schaam me dat ik over het mooie wil schrijven dat ik zojuist heb meegemaakt. De zon die schijnt en het koekje bij de koffie. Dit lijkt zo ongepast nu anderen midden in een oorlog zitten. Maar is het wel ongepast? Mag door de oorlog het mooie ineens niet meer naast het lelijke bestaan? En hoe zit het dan met de slachtoffers in Oekraïne? Hebben zij geen mooie momenten meer? Wat te denken van de momenten dat ze iemand meelevend zien glimlachen wanneer ze er zelf even helemaal doorheen zitten? Schamen zij zich daarvoor? Waarom zou ik me dan schamen voor het moment dat ik mijn woede en verontwaardiging over het onrecht dat hen wordt aangedaan laat oplossen in de zon en een koekje bij de koffie? Is het juist nu niet belangrijk om licht in de duisternis te laten schijnen? Om mooi en lelijk als twee kanten van de medaille te blijven zien?

Zie ook:
verklaring
insluiten
Ik ben woest!