onmacht

Ik heb in de afgelopen week het boek ‘Heden ik’ van Renate Dorrestein gelezen. Hierin beschrijft ze de invloed van de ziekte ME op haar leven. Met de vaardigheid van de literair schrijfster beschrijft ze haar onmacht en strijd tegen het onbegrip bij doctoren. Ze doet me denken aan cabaretiers. Woordkunstenaars die in hun poging de wereld te veranderen een vloed van associaties en metaforen uitstorten over hun publiek. Lukt het niet met humor dan met woede en provocaties. De emotionele stortvloed legt hun eigen onmacht bloot. De onmacht die ze juist bloot willen leggen bij de toeschouwer door een breuk te slaan in diens pantser van zelfwaan en macht.