over de doden niets dan goeds

Ik heb verschillende documentaires gezien over moordenaars. Wat me opvalt is dat over de slachtoffers vaak niets dan goeds wordt verteld. Maar zij zullen toch ook wel op zijn minst irritante karaktertrekken hebben gehad of periodes hebben gekend dat ze geïrriteerd en lichtgeraakt waren? Waarom worden deze niet genoemd? Willen de documentairemakers de moordenaars extra slecht laten overkomen door het contrast met de ‘goeden’ te versterken? Komen ze tegemoet aan de zwart-wit behoefte van de kijker die een illusie in stand probeert te houden waarin de goeden recht hebben op een plaats in de hemel en de slechteriken gedoemd zijn tot een plaats in de hel?

Zie ook:
De mortuis nil nisi bene.
eerlijk en rechtvaardig
grijstinten
troost