Ik heb me tot nu toe buiten de discussie gehouden over de strijd tussen Israëliërs en Palestijnen. Ik wilde niet deelnemen aan een discussie over het verschil in leed op basis van aantallen doden en typen slachtoffers. Ik begrijp de emoties van beide partijen: de dood van geliefden en de angst voor bombardementen en terreuraanslagen. Ik wil echter niet stil blijven staan bij deze emoties, ik wil verder kijken. Wanneer ik dit doe zie ik het superioriteitsgevoel bij de Israëliërs en het suïcidale fanatisme van de Palestijnen. Wanneer ik probeer vast te stellen waar hun houding vandaan komt dan besef ik dat beide partijen in een isolement leven. Het isolement van de Israëlische  immigrant en dat van de Palestijnse vluchteling. Wanneer ik naar de immigranten en vluchtelingen in Nederland kijk dan zie ik hoe moeilijk het is om over de grenzen van je isolement heen te stappen. De neiging om je te focussen op lotgenoten en je af te zetten tegen de buitenwereld zie je ook hier. De enige manier om in deze situatie conflicten te voorkomen is door je te bezinnen op je houding en door je in te leven in de ander. Voor de strijdende partijen geldt hetzelfde als wat voor ieder van ons geldt: Wanneer je uit het isolement van je ego wilt stappen zul je met volle aandacht en zonder te oordelen naar jezelf en naar anderen moeten leren kijken. Pas wanneer je dat hebt geleerd komen er oplossingen die verder reiken dan een wapenstilstand.

Zie ook:
erfgenaam
ontmenselijking