Op de vraag ‘Ben je progressief of conservatief?’ zou ik tot nu toe altijd hebben gezegd: progressief. Spreekwoorden als ‘Stilstand is achteruitgang.’ staan in mijn hart geschreven. Leven is bewegen, is manifesteren, is verder gaan. Het lijkt er echter steeds vaker op dat ik ook een conservatieve kant heb. Zo merk ik dat ik een rem wil zetten op de politieke ontwikkelingen in de wereld. Wanneer ik dit nu zo benoem schrik ik van mezelf. Ik concentreer me op wat ik zeg en besef dat ik niet tegen verandering ben maar dat ik rust wil. De rust van de kluizenaar die afgesloten van de wereld tot zichzelf wil komen. Dit betekent niet dat ik wil behouden, bewaren. Ik wil tot bezinning komen om verder te kunnen gaan.