Proza is de verhalende schrijfstijl waarbij een lineaire inhoud wordt ondersteund door een vaste zinsopbouw. Poëzie mist een dergelijke opbouw. Het lijkt het verstand te willen uitschakelen en het gevoel te willen prikkelen door middel van beknoptheid, ritme, klank en beeldspraak. Mijn columns zijn beknopt, je kunt ze zelfs minimalistisch noemen. Ik maak bovendien regelmatig gebruik van beeldspraak en probeer de zinnen lekker te laten klinken. Ook probeer ik de diepere lagen van mijn gevoelens en gedachten bloot te leggen. Op grond daarvan rekenen sommige lezers ze dan ook tot de poëzie. Aan de andere kant hebben ze meestal een lineaire opbouw met een duidelijke zinsstructuur waardoor je ze net zo goed tot de proza zou kunnen rekenen. Je moet ze overigens soms vaker lezen voordat ze tot je doordringen. Een verhaal lees je meestal maar één keer. Op grond daarvan zou je ze tot de poëzie moeten rekenen. Verwarrend hè? Maar waarom zou je ze onder één noemer willen plaatsen? Waarom zouden ze niet zowel het een als het ander kunnen zijn?

Zie ook: parallel denken