reflecteren

Al vanaf mijn puberteit reflecteer ik vragenderwijs op het leven. Zodra ik merk dat me iets dwars zit of dat een bepaald onderwerp wel erg vaak op mijn pad komt probeer ik het te ontrafelen en tot de kern door te dringen. Zoals een vis pas de waarde van water kent wanneer hij op het droge ligt heb ik de weerbarstigheid van een onderwerp nodig om bij de kern te komen. Ik moet er moeite voor doen. Nu eens doordat ik niet-reactief mijn aandacht op een onderwerp gericht moet zien te houden. Dan weer doordat ik een onderwerp stap voor stap moet ontleden.

Zie ook:
zelfreflectie
zelfkritiek
de hoop op meer
Waarom al die moeite?