Mijn alleenstaande buurman Edmond, in 2005 op 89 jarige leeftijd overleden, had diverse uitspraken die me zijn bijgebleven, zoals: Willem, oud worden is leuk, oud zijn niet. Ed bedoelde dit niet cynisch. Hij had vastgesteld dat zijn actieve leven voorbij was en dat oud zijn het minst aantrekkelijke gedeelte was. Wanneer ik stil sta bij de manier waarop hij moest sterven dan word ik verdrietig en kwaad. Hij kreeg een longontsteking die normaal gesproken tot zijn natuurlijke dood zou hebben geleid. Helaas besloot de huisarts hem een antibioticum te geven en liet hem opnemen in een verpleeghuis. Hier heeft hij nog vier maanden geleefd. Al deze tijd zat hij aan een tafeltje en keek naar grauwe garageboxen die op vier meter afstand van het raam stonden. Dit noem ik cynisch, schaamteloos ongevoelig. Een maatschappij die tegen de natuur in meent haar dogma van een onbegrensd leven aan anderen te moeten opleggen.