Schrijven begint bij mij met een onderwerp dat op mijn pad komt en mijn interesse wekt. Ik richt er mijn aandacht op totdat ik het concept erachter zie. De eerste versie van een column schrijf ik vervolgens in één keer. Wanneer ik deze corrigeer blijken er vaak onduidelijkheden in te zitten. Deze ontstaan, behalve door taalfouten, ook door mijn neiging om teveel aspecten te benoemen. Om de gewenste duidelijkheid te krijgen verwijder ik daarom de aspecten die te ver van het concept afstaan en ga intuïtief op zoek naar invalshoeken en betekenissen die er nauwer bij aansluiten. Woorden en zinnen verdwijnen en veranderen soms tientallen keren voordat ze beschrijven wat ik diep van binnen voel. Mijn mentale instelling tijdens dit proces lijkt sterk op die waarmee ik soms in de rotstuin aan het werk ben. Tijdloos verbonden met de natuur kan ik daar met eindeloos geduld naar de beste plaats en positie van een steen zoeken. Tijdloos verbonden met het onderwerp en het concept zoek ik met eindeloos geduld naar de best passende woorden en zinnen. Woord voor woord en zin voor zin daal ik zo af in de bron van helder weten en voelen. Hier wellen soms verrassende nieuwe inzichten op die een plaats krijgen in de definitieve column. Soms slechts met een enkel begrip of lidwoord. Wanneer de column uiteindelijk is geworden wat hij in mijn diepste beleving moet zijn laat ik het onderwerp los en vervolg mijn queeste waar ik tegen nieuwe onderwerpen aanloop die mijn interesse wekken.
Zie ook:
precisieschrijver
reflecteren
queeste
puzzelstukje
puzzel leggen
geduld
spirituele symfonie
wie schrijft die blijft