Stel dat het leven zinloos is. Dat het niet meer is dan wat de evolutie ons te bieden heeft. Een fysiek proces van leven, overleven en voortplanten. Waarom zouden we dan, behalve uit eigenbelang, nog aardig zijn voor elkaar? Waarom zouden we niet als een Romeinse keizer ons maximaal te buiten gaan aan vermaak en genot, ook al gaat dat ten koste van anderen? Is het angst voor de hel die ons tegenhoudt? Maar is ook ons beeld van de hel niet het product van de evolutie? Een systeem van schuld en boete waarmee de kudde het individu dwingt zich aan haar regels te houden? Groepsdruk waaraan we niet kunnen ontsnappen, zelfs niet door de dood? En geldt dat misschien ook voor ons beeld van de hemel, de plaats waar empathie en mededogen vanzelfsprekend zijn? Is ook dit beeld niet slechts een evolutionair product dat is ontstaan om de groepsband te versterken en de overlevingskans te vergroten?

Zie ook:
stel dat dit alles is
beloning en straf
je eigen graf graven
bijzonder