Ik kom soms met lood in mijn benen uit bed. Een zwaar gevoel dat aan me trekt als stroop dat stil aan het mes boven mijn bord hangt. Momenten waarop ik me kan inleven in het lot van lijfeigenen uit de Russische literatuur die het leven als een ijzeren bal achter zich aan sleepten. Wanneer ik in zo’n situatie zit, kan ik alleen maar proberen rustig te blijven en wachten totdat de stroop haar strijd met de zwaartekracht heeft verloren. Daarna schrijf ik met de ragfijne resten van mijn energie verder aan mijn levensverhaal. Soms weerkaatsen de lijnen die ik trek een licht dat zo aantrekkelijk is dat ik de last, waarmee ik opstond, vergeet.

Zie ook: depressie