tevreden

Gisteren was zo’n dag dat ik volledig opging in mijn werk: Het herbestraten van het pad naar mijn schuur. Een zware opgave die ik fysiek niet gewend ben. Een taak die alle aandacht van me vroeg omdat geen steen hetzelfde was. Na elf uur hard werken keek ik tevreden naar het resultaat. Het liefst wilde ik dit gevoel met iemand delen. Er was echter niemand in de buurt. Eigenlijk was dat maar goed ook. Het enige dat ik had kunnen doen was de herinnering ophalen aan het tijdloze proces waarin ik vredig bezig was. Tevredenheid bestaat niet in het verleden of in de toekomst maar zoals het voorvoegsel ‘te’ in tevreden het zegt: ‘in’ de vrede, de vrede van het hier en nu.