Veertig jaar geleden zag ik voor het eerst de Venus van Milo in het Louvre. Een Hellenistisch beeld van een vrouw, zonder armen, een doek om de heupen en ontbloot bovenlichaam.

Ik was in de luxe positie dat ik me een uurlang in alle stilte kon overgeven aan de tijdloze schoonheid van dit beeld: het vrouwelijke, de houding, de schitterend gebeeldhouwde rug …

Tegenwoordig zwermen er hordes toeristen en gidsen omheen. Hoe interessant hun reacties ook zijn, ze leiden je af. Brengen je niet dichter bij de godin van de liefde en de schoonheid.

Zie ook:
natuur en cultuur
kijken en zien