Veranderen doet pijn. Instinctmatig gaan we deze pijn uit de weg. Meestal doen we dit niet openlijk maar zoeken we een reden om niet te hoeven veranderen. Bijvoorbeeld goedkeuring van anderen. Deze goedkeuring wordt echter niet altijd open en direct gegeven. In dat geval nemen we genoegen met een indirecte goedkeuring. We omringen ons met mensen die de indruk wekken dat we niet hoeven te veranderen omdat zij het ook niet doen. In mijn werk ontmoet ik regelmatig mensen die goedkeuring van mij proberen te krijgen. Wanneer ik dit merk onderzoek ik eerst de gedachten en gevoelens die ze bij me opwekken. Ik houd hen pas een spiegel voor wanneer ik heb vastgesteld dat ik niet reageer vanuit verkrampte gevoelens maar vanuit het besef van wat ze zijn: goed noch slecht, een tijdelijke vorm van het veranderingsproces dat leven heet.

Zie ook:
eindeloze beweging
helemaal jezelf zijn
pragmatisch collectivisme