Ik ben verslaafd aan reality-tv. Ik zou een einde kunnen maken aan de verslaving door de personen in de programma’s te analyseren. Ik kan me er echter niet toe zetten. Ik ben bang de verbazing en verwondering  kwijt te raken die ik ervaar bij het kijken. In plaats daarvan besluit ik om mijn verslaving te analyseren. Ik stel vast dat ik last heb van de ‘fear of missing out’, de angst iets belangrijks te missen. Ik wil wel mijn verslaving kwijt maar niet de mogelijkheid mezelf te verbazen en te verwonderen. Maar waarom zou ik daar bang voor zijn? Vormen verbazing en verwondering niet de natuurlijke schakel tussen de cycli van ‘zoeken vinden loslaten’?

Zie ook:
verslaafd aan de verbazing
reality-tv
reality stars