In mijn zoektocht naar wat het geweld in ons doet ontwaken komt de volgende vraag in me op: Waarom zijn er zoveel mensen op zoek naar hun vijftien minuten roem? Terwijl ik de vraag op me in laat werken moet ik denken aan drugsbendes in Zuid-Amerika. Via de weg van drugs, geld en macht proberen bendeleden hun sociale status te vergroten. Geweld is voor hen niet iets waar ze zich voor schamen maar de uitdrukking van de door hen gewenste status. Hun in bloed gedrenkte roem geeft zin aan het leven, hoe kort dit leven misschien ook is. Dit antwoord roept een volgende vraag bij me op: Wie ben ik om hen te veroordelen? Waarom zou de weg die zij volgen verkeerd zijn? Om deze vraag te kunnen beantwoorden besluit ik mijn eigen gevoelens onder ogen te zien. Het lijden dat zij veroorzaken botst met mijn diepste gevoel als mens: tederheid en mededogen. Maar heb ik het recht om hen op grond daarvan te veroordelen? Nee, maar de reden dat ik het toch doe, is niet mijn gevoel maar het feit dat de rechten die zij zichzelf toekennen de maatschappelijke rechten van anderen onevenredig beperken. Ondanks het feit dat ik hun gedrag maatschappelijk veroordeel zijn vanuit spiritueel oogpunt de 65 jaar dat ik leef niet meer of minder waard dan hun vijftien minuten roem.

Zie ook:
oordelen
het recht op ..
het recht van de ..