Een van de gruwelijke beelden uit de tweede wereldoorlog zijn de veewagons afgeladen met mannen, vrouwen, opa’s, oma’s, vaders, moeders, kinderen. Wanneer ik me hierin probeer te verdiepen denk ik niet alleen aan de ellende, stank, wanhoop en verdriet in de treinen. Ik denk ook aan de film ‘La vita è bella’ waarin een vader met zijn zoontje in een concentratiekamp belandt en hem met verhaaltjes en spelletjes de ellende probeert te laten vergeten. Ik mag en kan mijn lot niet met dat van de slachtoffers vergelijken maar ik voel me soms ook in een voortdenderende trein zitten waarvan de bestemming ongewis en waarschijnlijk onprettig is. Ik probeer soms ook te ontsnappen aan wat me overkomt door in mijn geval de trein geestelijk en emotioneel te verlaten met schrijven, fietsen of door gewoon even te genieten van iets lekkers, een bakje koffie of een straaltje zon.

Zie ook: mijn lot