Waar komt mijn drive toch vandaan om ergens in te willen duiken, me in iets te verliezen? Is het mijn seksualiteit die me voortdrijft? Is het woede of word ik voortgedreven door het verlangen om terug te keren naar de moederschoot waar troost en bescherming vanzelfsprekend leken? Of heeft mijn drive niets met voorplantingsdrift of overlevingsdrang te maken en wil ik gewoon de ballast van heden en verleden van me af laten glijden door me te richten op een toekomst vol kansen? Of word ik opgejaagd door mijn ego? Mijn ego dat bang is dat ik, wanneer ik stil blijf staan, zal beseffen dat ik haar los moet laten om op te kunnen gaan in de levende stilte van het nu. Het nu waar verleden en toekomst in een eindeloze cadans omheen draaien.

Zie ook:
Wat drijft mij voort?
Wat drijft ons voort?