In mijn vorige column heb ik verwezen naar een filmpje waarin mensen worden gefolterd. Waarom confronteer ik mezelf met dit soort opnames? Het eerste antwoord dat in me opkomt is dat ik geen onderwerp uit de weg ga. Door iets uit de weg te gaan sluit je jezelf af voor de bron van leven. Dit antwoord bevredigt me niet. Ik besluit nogmaals de filmpjes af te spelen waar ik de eerste keer niet tot aan het einde naar kon kijken. Terwijl ik ze tot me door laat dringen krijg ik koude rillingen. Ingehouden woede. Ik onderga de woede en blijf kijken. Mijn hoofd kan niet bevatten wat mijn ogen zien. Mijn aandacht verplaatst zich naar de slachtoffers. Intens lijden en verdriet wellen in me op. De tranen staan me in de ogen. Mijn borstkast verkrampt. Ik ben emotioneel gebroken. Mededogen welt in me op. Ik haal diep adem, ga staan en kijk naar buiten.

Enkele filmpjes:
The Rape of Nanking
Syrian Troops Torture Prisoners to Death