Hoe menselijk zouden we zijn wanneer we net als wolfskinderen in onze jeugd geen contact zouden hebben gehad met andere mensen maar uitsluitend met dieren? Wolfskinderen vertonen gedrag dat sterk lijkt op dat van de dieren die hen in hun jeugd hebben omringd. Afgesloten van menselijk contact leren ze de menselijke taal niet en kennen ze voor zover we kunnen zien alleen boosheid en verdriet. Ik besef dat ik, om antwoord te kunnen geven op mijn vraag, afscheid zal moeten nemen van de waarden die ik verbind aan het begrip menszijn en meer specifiek van het begrip mens. Wat dan overblijft is het zijn. Ook wolfskinderen zijn manifestaties van het zijn of zoals boeddhisten zeggen, ze hebben een boeddha natuur.

Zie ook:
buitengesloten
van mens naar zijn
Waarom antwoord je nu niet?